Historia mieleckiego cmentarza
Mielecki cmentarz żydowski, podobnie jak inne miejsca pamięci, jest cichym świadkiem historii społeczności żydowskiej, która przez wieki była integralną częścią życia miasta. Założony w XVIII wieku cmentarz nazywany "starym" znajduje się w pobliżu dzisiejszej ulicy Jadernych (dawniej Kolejowa). Drugi cmentarz, tzw. cmentarz choleryczny znajdował się przy dzisiejszej ulicy Żeromskiego i Kazimierza Jagiellończyka. Oba te miejsca były miejscami spoczynku mieleckich Żydów, jednak wskutek deportacji i Holokaustu, mielczanie wyznania mojżeszowego zostali niemal całkowicie usunięci z miasta.Największa tragedia społeczności żydowskiej miała miejsce 9 marca 1942 roku, gdy Niemcy unicestwili Żydów z Mielca. W ciągu jednego dnia pięciotysięczna populacja przestała istnieć. Mielecki cmentarz przy ulicy Kolejowej został zdewastowany, a groby zniszczone. Pozostałości po tej społeczności przetrwały jedynie w formie pamiątkowych nagrobków.
Po wojnie cmentarz znów częściowo ucierpiał przez budowę poczty i parku. W latach 90 XX wieku, dzięki pomocy finansowej mielczanki Racheli Susmann, cmentarz ogrodzono, postawiono na nim pomnik ku czci ofiar Holocaustu oraz przeprowadzono operację przeniesienia macew z różnych części Mielca.
Tradycja żydowska - kamienie na grobach
Jednym z najważniejszych symboli żydowskiej tradycji związanej z miejscami pamięci jest zwyczaj pozostawiania kamieni na grobach zmarłych. W kulturze żydowskiej kamienie symbolizują trwałość pamięci o zmarłych i są wyrazem hołdu, oddawanym tym, którzy odeszli.Według niektórych zwyczaj ten nawiązuje do starożytnych czasów, kiedy Żydzi nie mieli dostępu do kwiatów, a kamienie stanowiły bardziej trwały i godny symbol. Kamienie, w przeciwieństwie do kwiatów, nie więdną, co podkreśla nieprzemijającą pamięć o zmarłych.
Inni uważają, że prawidłowe jest tłumaczenie teologiczne tego zwyczaju. Po hebrajsku kamień to „ab”. Ten „ab” może być kojarzony z „abba” - ojciec. Kamień położony na grobie symbolizuje pieczęć ojca, który czeka na swoje dziecko.
Dlaczego kładzie się kamienie na macewach?
W Dewarim (Ks. Powtórzonego Prawa) znajduje się nakaz pogrzebania człowieka w dzień śmierci. Także z Tory wyinterpretowane jest przykazanie nakazujące położenie kamienia nagrobnego. Oznaczenie nim miejsca czyjegoś pochówku jest uznawane za spełnienie przykazania i szlachetnego uczynku. Takie traktowanie zmarłego jest przyczyną istnienia popularnego zwyczaju kładzenia kamyków na grobie przez Żydów odwiedzających cmentarze. Gdy już odbył się pogrzeb (nawet, jeśli było to wiele lat temu) i nie mogliśmy w nim uczestniczyć, wciąż możemy realizować micwę oznaczenia grobu, właśnie poprzez dodawanie do istniejącego dużego kamienia – naszych małych kamyków.Ten prosty gest jest nie tylko sposobem na wyrażenie szacunku, ale także na podkreślenie wiecznej więzi między żywymi a umarłymi.
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.