Wybudowany, by krzewić socjalistyczną wrażliwość i kulturę wśród mieszkańców Mielca, przetrwał do dziś i z socjalistyczną kulturą nie ma już nic wspólnego. Ale i to na pozór klasyczne PRL-owskie dzieło kryje swoje tajemnice. Czasem wręcz niesamowite.
Trochę o historii
Swoją działalność rozpoczął w 1953 roku, jako Zakładowy Dom Kultury WSK Mielec, następnie nazwę zmieniono na Robotnicze Centrum Kultury WSK. Na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych działał jako Miejski Ośrodek Kultury. Pod obecną nazwą – Samorządowego Centrum Kultury funkcjonuje od 1 stycznia 1998 roku.
Na trzech kondygnacjach budynku znajdowały się początkowo: sala widowiskowa (kinowa) z dużą sceną i zapleczem oraz dwupoziomową widownią na 750 miejsc, sala teatralna (tzw. "jedynka") ze sceną i garderobą oraz widownią na 250 miejsc, sala baletowa, sale dla biblioteki i czytelni, kilka sal dla zajęć zespołów artystycznych, pomieszczenia dla administracji i instruktorów, pomieszczenia socjalne oraz przestronne halle. Na początku lat 70. rozpoczęto modernizację wnętrz. Część widowni, znajdującej się pod balkonem, przeznaczono na kostiumernię, salę teatralną przebudowano na salę konferencyjną, a od strony północno – zachodniej dobudowano tzw. niski parter, w którym urządzono ekskluzywną restaurację "Melodia" i salę baletową.
Kolejnej większej modernizacji dokonano w 1999 r. Wtedy to nad restauracją i salą baletową wybudowany został pawilon wystawowy, który z ponownie zmodernizowaną salą konferencyjną ("jedynką") utworzył Centrum Wystawienniczo-Promocyjne.
Więcej w 26 numerze Korso
