Zmarł prof. Feliks Kiryk, wybitny historyk, przyjaciel miasta Mielca

Był nauczyciel historii w Liceum Pedagogicznym w Chojnie na Pomorzu Zachodnim (1954/1955), po czym pracował w Instytucie Historii WSP w Krakowie, jako asystent, st. asystent, adiunkt, docent i profesor. W 1977 r. został kierownikiem Zakładu Historii Średniowiecznej, a w 1986 r. kierownikiem Pracowni Biografistyki w Instytucie Historii. W 1981 r. otrzymał tytuł profesora.

W latach 1987-1990 powierzono mu stanowisko prorektora, piastował też funkcję rektora WSP w Krakowie. Od 1996 r. do 1999 r. przewodniczył Konferencji Rektorów Wyższych Szkół Pedagogicznych oraz był członkiem prezydium Konferencji Rektorów Akademickich Szkół w Polsce. W latach 1999-2000 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Historii Akademii Pedagogicznej w Krakowie, a ponadto od 1999 r. był kierownikiem Katedry Historii Średniowiecznej AP.

Wychował kilkunastu doktorów, a ośmiu z nich doprowadził do habilitacji. (Są obecnie profesorami uczelni wyższych.) Był inicjatorem badań nad Wschodem oraz rzecznikiem zbliżenia nauki polskiej i ukraińskiej. W 1988 r. otrzymał tytuł doktora h.c. Uniwersytetu im. Iwana Franki we Lwowie oraz w 2001 r. tytuł honorowego profesora Uniwersytetu Pedagogicznego w Kamieńcu Podolskim. Od 30 lat wspomaga dydaktycznie WSP, a następnie Uniwersytet w Rzeszowie. Przez szereg lat był opiekunem naukowym Stacji Polskiego Towarzystwa Historycznego w Przemyślu oraz współzałożycielem takiej Stacji w Nowym Sączu. Od 1973 r. był członkiem zarządu Polskiego Towarzystwa Historycznego. Jest autorem ponad 300 prac naukowych, m.in. Cechowe rzemiosło metalowe w Krakowie. Zarys dziejów do 1939 roku. (1972), Rozwój urbanizacji Małopolski XIII-XV w. Województwo krakowskie i Lokacje miast nadwiślańskich w XIII-XIV stuleciu (1993). Był także przewodniczącym Kolegium redagującego Tom I i II Dziejów narodu i państwa polskiego, wydawanego w wolumenach od 1989 r.

Szczególnie dużo wysiłku poświęcił dziejom miast małopolskich, w tym historii Mielca. W 1974 r. opublikował w Roczniku Naukowo-Dydaktycznym WSP artykuł Początki miasta Mielca. Na prośbę Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej oraz władz politycznych i administracyjnych miasta podjął się funkcji redaktora naczelnego monografii Mielec. Dzieje miasta i regionu T.1 (Mielec, 1984), a następnie redaktora naczelnego jej kontynuacji: Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu T.2 (Mielec, 1988) i T.3 (Mielec, 1994). Jest też autorem kilku artykułów w niniejszych książkach.

W czasie Światowego Zjazdu Mielczan – 2000 wygłosił wykład inauguracyjny. Ponadto kierował pracami redakcyjnymi kilkudziesięciu monografii miast i miejscowości, w tym m.in. Rzeszowa, Tarnowa, Nowego Sącza, Sanoka i Częstochowy. Odznaczony został m.in. Krzyżem Oficerskim OOP i Medalem KEN. Za wybitne zasługi w badaniu, opracowaniu i popularyzowaniu historii Mielca otrzymał w 2003 r. z rąk prezydenta miasta Mielca – Janusza Chodorowskiego medal „Przyjaciel Miasta Mielca”.

Po przeszejściu na emeryturę. kontynuował prace badawcze nad historią średniowiecza. Ogółem opublikował blisko 600 prac naukowych. Ponadto brał udział (wspólnie z Anną Staruchową) w zebraniu materiałów i przygotowaniu publikacji Absolwenci Sekcji Historii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie. Wspomnienia rocznika 1951-1954 (2006). Wychował kilkunastu doktorów i 11 doprowadził do habilitacji. Od 1999 r. był wiceprezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Historycznego, a od 2006 r. członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. Otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Rzeszowskiego (2007) oraz honorowe obywatelstwo: Sandomierza, Sanoka, Rymanowa Zdroju, Trzebini i rodzinnej Gminy Bukowsko.

Encyklopedia Miasta Mielca