Tegoroczna zmiana nazwy nie pociągnęła jednak za sobą jakichś większych zmian. Nawet w ocenie starosty, według którego spowoduje to jedynie drobne koszty związane np. ze zmianą napisu na budynku. Wciąż można narzekać, chociażby na brak oddziału onkologicznego – mielczanie nierzadko wybierają w leczeniu nowotworów malutki Brzozów. Wady mieleckiej lecznicy można podzielić na dwie kategorie: wewnętrzne – głośne zmiany w kadrze zarządzającej, niedawne strajki pielęgniarek i zewnętrzne – takie, które odczuwają niemal wszystkie publiczne placówki lecznicze w Polsce: niewydolność państwowej opieki zdrowotnej, nawet kilkuletnie kolejki do specjalistów i ogromne długi. Nie inaczej jest w mieleckim szpitalu: można się o tym dowiedzieć z cyklicznych informacji na ten temat w lokalnych mediach albo już bardziej dotkliwie – gdy sami stajemy się pacjentami. Nie jest to jednak wyłącznie wina powiatu: o ile można się spierać, czy zmiany na stanowisku dyrektora były zasadne, o tyle na to, czy lekarze rezydenci zarabiają za mało, nawet sam starosta nie ma wpływu.
Coraz więcej Polaków wybiera prywatne ubezpieczenia – w listopadzie było to już 2,1 mln osób. Ten trend będzie wzrastał, jednak nie jest zdrową sytuacja, by w celu skorzystania z pomocy specjalisty trzeba było płacić dwa razy: raz w obowiązkowych składkach, a później prywatnie. Także funkcja ministra zdrowia jest bardzo gorącym stołkiem: w III RP było ich już 19, a zatem stanowisko to pełniono średnio przez półtora roku. To zbyt mało czasu, by przeprowadzić gruntowne reformy, dlatego nie ma się co dziwić, że niemal wszystkie dotychczasowe zakończyły się fiaskiem. Mielecki szpital jest zależny od rządowych decyzji, dlatego jedyne, co powiat może zrobić, to sprawować nad nim uczciwy zarząd, administrować w taki sposób, by w przeznaczonym budżecie bilansować interesy jego użytkowników z zapewnieniem godnych warunków personelu.
