Mecze Mielec – Puławy od wielu lat nazywane są „małą świętą wojną”. Zawsze są emocje, zawsze jest walka od pierwszej do ostatniej minuty i często zdarzają się niespodzianki. Tak było przed rokiem, gdy mielczanie po pasjonującym pojedynku wyeliminowali Azoty z Pucharu Polski.
W bieżącym sezonie puławianie na poważnie stali się trzecią siłą polskiej ekstraklasy, budując bardzo mocny skład i znowu aspirując do walki o medale. SPR Stal Mielec jest na zupełnie innym poziomie organizacyjnym i kadrowym, więc faworyt sobotniego meczu w hali Gimnazjum nr 2 mógł być tylko jeden. Kibice liczyli po cichu na sensację, jaką na pewno byłoby zwycięstwo Stali, bo cuda w sporcie czasami się zdarzają, o czym świadczy zwycięstwo w ostatniej kolejce ostatniej drużyny w tabeli – Piotrkowianina nad wicemistrzami Polski Orlenem Wisłą Płock.
Już pierwsze minuty meczu pokazały, że będzie o to bardzo trudno. Goście natychmiast objęli pięciobramkowe prowadzenie. Potrzebny był czas na żądanie trenera, aby opanować nerwy. Przyniosło to skutek. Sygnał do odrabiania strat dał najlepszy strzelec Stali w ostatnich meczach, Oleksandr Kyrylenko. Po trafieniach Janysta, Krupy i Dementieva udało się zmniejszyć stratę do trzech oczek (3:6 w 11 minucie). Po kwadransie było już tylko 7:6 na korzyść Azotów Puławy, jednak w 23. minucie spotkania goście ponownie objęli wyraźne prowadzenie – 13:8. Gracze naszej drużyny razili nieskutecznością i przeplatali dobre zagrania z prostymi, niewymuszonymi błędami i stratami piłki. W ostatniej akcji pierwszej połowy Robert Orzechowski nie wykorzystał rzutu karnego, ale „dobitka” w jego wykonaniu była już skuteczna.
Więcej w 11 numerze Korso
