Zmarł Lesław Lechociński - ikona mieleckiej szermierki

Lesław Lechociński był nie tylko wspaniałym trenerem, wielkim pasjonatem szermierki, ale również niezwykle skromnym człowiekiem. Był zawodnikiem, działaczem klubowym i sportowym, trenerem i wychowawcą szermierczej młodzieży Klubu Sportowego GRYF Mielec 

- Osobiście jestem bardzo zaskoczony taką nagrodą - przyznawał skromnie, gdy dowiedział się, że w plebiscycie Sportowiec Roku organizowanym przez Tygodnik Regionalny KORSO zdobył statuetkę Trener Roku 2019.

- Pracuję sobie spokojnie, po cichu, bez rozgłosu. Pamiętam wiele plebiscytów, gdzie wygrywali wspaniali piłkarze, czy inni wielcy sportowcy. Nawet przez myśl mi nie przeszło, że ja kiedyś stanę w podobnej sytuacji i otrzymam taką nagrodę - mówił. 

Bez wątpienia to ikona mieleckiej szermierki. O tej dyscyplinie sportu mógłby opowiadać godzinami. Doświadczony trener, mimo upływu lat wciąż miał w sobie niesamowity zapał do pracy i pewnie dzięki temu będzie tak bardzo szanowany w sportowym świecie.

Jego przygoda z szermierką zaczęła się w 1967 roku i trwała ponad pół wieku, a najlepszym dowodem na to są sukcesy jego wychowanka Piotra Urbana i innych znakomitych szermierzy.

Poniżej informacje z Encyklopedii Miasta Mielca, autorstwa Józefa Witka:

LECHOCIŃSKI LESŁAW, urodzony 2 I 1951 r. w Olszynce koło Przemyśla, syn Romana i Zofii z domu Sierota. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1970 r. Od 1967 r. trenował szermierkę w GKS „Gryf” pod kierunkiem Emilii Drabik, stając się czołowym zawodnikiem okręgu rzeszowskiego we wszystkich rodzajach broni (floret, szpada i szabla). W 1968 r. zdobył uprawnienia instruktora szermierki. Służbę wojskową odbył w Centralnym Ośrodku Szkolenia Sportowców przy CWKS „Legia” w Warszawie. Jako zawodnik „Legii” wywalczył tytuł drużynowego mistrza Polski juniorów we florecie w 1971 r., a ponadto startował indywidualnie i drużynowo w zawodach w kraju i za granicą. W latach 1972-1976 studiował na Wydziale Lotniczym Politechniki Rzeszowskiej i uzyskał tytuł inżyniera mechanika. W okresie studiów uczestniczył (z powodzeniem) w zawodach szermierczych w barwach CWKS „Resovia”. Po studiach powrócił do Mielca i został zatrudniony w OBR SK „PZL-Mielec”. W 1977 r. przeniósł się do OBR SK w Rzeszowie, ale po roku powrócił do Mielca i pracował na stanowiskach konstruktora i konstruktora prowadzącego w OBR SK, po likwidacji OBR – w Zakładzie Lotniczym „PZL-Mielec”, a od 1998 r. – w Polskich Zakładach Lotniczych. Opracował szereg wniosków racjonalizatorskich. Uzyskał specjalizację zawodową I stopnia. Należał do SIMP. Przez wiele lat udzielał się społecznie w Komisji Socjalnej WSK. Przez ten cały okres nie zrywał z szermierką. Do 1980 r. startował jako zawodnik „Gryfa” Mielec i m.in. w szermierczych mistrzostwach okręgu rzeszowskiego wygrywał turnieje szpadowe oraz zajmował czołowe miejsca w innych konkurencjach. Równocześnie od 1978 r. pracował w „Gryfie”, a później także w UKS „Orlik” (przy Szkole Podstawowej nr 8 i następnie przy Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1) jako instruktor szermierki. Wyszkolił dużą grupę młodzieży, spośród której kilku zawodników w kategorii juniorów osiągnęło liczące się w kraju sukcesy. Drużyna florecistów zdobyła w Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży brązowy medal w 1986 r. (Opole), IV miejsce w 1987 r. (Cetniewo) i brązowy medal w 2015 r. (Oborniki Śląskie). Indywidualne sukcesy odnosili m.in. Artur Wałek (trzykrotnie wygrał turnieje ogólnopolskie), Artur Bodziony i Piotr Maciejak, a ostatnio bracia Urbanowie. W 2011 r. ukończył podyplomowe studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach i uzyskał tytuł trenera klasy II w szermierce.... Wyróżniony Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Sportu”. Trener Roku 2019 w Mielcu w plebiscycie TR "Korso".