Zmarł Józef Mączka. Miał znaczący udział w rozbudowie Mielca

Józef Mączka urodził się 15 marca 1931 r. w Głobikowej (powiat dębicki). Był absolwentem Liceum Ogólnokształcącego w Dębicy, maturę zdał w 1951 r. Studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej ukończył w 1955 r., uzyskując tytuł inżyniera budownictwa lądowego.

Z nakazu podjął pracę w Bielskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Miejskiego na stanowisku kierownika budowy osiedli (miast) w Leszczynach – Czerwionce i Boguszowicach, a następnie został awansowany na stanowisko kierownika grupy robót w Rybniku, kierującego budownictwem mieszkaniowym w Rybnickim Okręgu Węglowym (Rybnik, Wodzisław, Pszów, Rydułtowy i Niedobczyce oraz nadal Leszczyny i Boguszowice).

W 1959 r. powierzono mu stanowisko zastępcy dyrektora ds. zaplecza technicznego w Opolskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Miejskiego, które odbudowywało lub budowało od nowa takie miasta jak: Opole, Racibórz, Kędzierzyn – Koźle, Prudnik, Paczków, Nysa, Brzeg i Kluczbork. Także w 1959 r. uzyskał uprawnienia budowlane do wykonawstwa i projektowania konstrukcji budowlanych.

W czerwcu 1962 r. – z inicjatywy Rzeszowskiego Zjednoczenia Budownictwa – został przeniesiony do Mielca na stanowisko dyrektora nowo organizowanego Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego. Dzięki nieprzeciętnym umiejętnościom organizacyjnym pozyskał młodą, zdolną kadrę i doprowadził ją do wysokiej wydajności pracy w przedsiębiorstwie. Miał znaczący udział w dynamicznej rozbudowie Mielca i okolicznych miejscowości (osiedla mieszkaniowe wraz z infrastrukturą oraz wiele obiektów przemysłowych i administracyjnych, m.in. biurowiec MPB). Pod jego dyrekcją MPB dokończyło budowę obiektów Szpitala Powiatowego w Mielcu.

W krajowym współzawodnictwie przedsiębiorstw budowlanych w latach 1967 i 1968 MPB otrzymało sztandar przechodni ministra za II miejsce, a w 1971 r. – sztandar premiera za I miejsce.

Po 10 latach pracy w Mielcu – w październiku 1972 r. przeniesiony został do Rzeszowa na stanowisko zastępcy dyrektora ds. eksportu w Przedsiębiorstwie Robót Inżynieryjnych, zaś w maju 1973 r. powierzono mu funkcję zastępcy dyrektora ds. technicznych Zjednoczenia Budownictwa Rolniczego w Rzeszowie. W 1974 r. objął stanowisko dyrektora Rzeszowskiego Przedsiębiorstwa Budowlano – Montażowego w Rzeszowie i po kilku latach wprowadził go do krajowej czołówki.
 W następstwie wydarzeń politycznych w 1982 r. odszedł z RPBM i niedługo potem został wybrany dyrektorem Zrzeszenia Przedsiębiorstw Budowlanych w Rzeszowie. Funkcję tę pełnił do 1986 r. (jedna kadencja), a następnie przeszedł na tzw. wcześniejszą emeryturę. W październiku 1987 r. podjął raz jeszcze trud kierowania firmą jako dyrektor Przedsiębiorstwa Zagranicznego „Itares” w Rzeszowie i pozostawił go w dobrej sytuacji finansowej.

Po powrocie na emeryturę (1989) pracował okazjonalnie w charakterze inspektora nadzoru, m.in. nadzorował budowę kościoła św. Tadeusza Judy oraz przebudowę i budowę kilku salonów i serwisów samochodowych w Rzeszowie. 
Ponadto w 1992 r. ustanowiono go biegłym sądowym z zakresu budownictwa, a w 1997 r. uzyskał tytuł rzeczoznawcy budowlanego z zakresu wykonawstwa robót budowlanych. Udzielał się społecznie w Polskim Związku Inżynierów i Techników Budowlanych oraz w spółdzielczości mieszkaniowej.

Wyróżniony został m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką „Zasłużony dla Budownictwa i PBB”, Złotą Odznaką ZZ Pracowników Przemysłu Budowlanego, Złotą Odznaką CZSBM, Złotą Odznaką PZITB i Medalem „Za Wieloletnie Pożycie Małżeńskie”. Mieszkał w Rzeszowie. Uczestniczył w opracowaniu monografii Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego i napisał jeden z rozdziałów. Jako biegły sądowy przygotowywał  ekspertyzy z zakresu budownictwa.

Zmarł 12 czerwca 2023 r.

Pogrzeb odbędzie się w czwartek, 15 czerwca o godzinie 12.30, w Rzeszowie, Cmentarz Wilkowyja, ul. Cienista.