Z Holandii do Mielca... na piechotę

Dawid Jarosz przed miesiącem rozpoczął wielką wędrówkę - z Holandii, gdzie pracował przez kilka lat, idzie do swojego rodzinnego Mielca. Co go do tego skłoniło? Jak radzi sobie z trudami drogi? 

- Mieszkałem w Holandii ponad 9 lat, od 2012 roku – relacjonuje Dawid. - Tam pracowałem: najpierw na zmywaku, potem jako pomoc w kuchni, następnie jako kucharz, a potem w fabryce BMW i na magazynie, w hotelu 4-gwiazdkowym. Sprzątałem pokoje, czyściłem sauny i inne tego typu rzeczy. Pracowałem też w zieleni. Wyrywałem chwasty i kosiłem trawę, np. na rondach, rowach itd. Spędziłem tam kawałek mojego życia.

- Wyjechałem tam całkiem sam, bez języka, bez niczego, wszystko zaczynałem od nowa – mówi. - Było ciężko, ale się udało. A teraz do Polski chcę zjechać już na stałe. Fajnie byłoby zostać w kraju, otworzyć coś swojego.

Od morza do Mielca

- Chciałem wrócić, ale nie tak zwyczajnie, autem czy busem. Pragnąłem przeżyć coś niezwykłego, zrobić coś ciekawego, a jednocześnie wykorzystać to, że wracam, i wrócić z przytupem – przyznaje Dawid. -  Wpadłem więc na pomysł, że pójdę pieszo, zrobię coś, czego inni nie robią. Aby dać przekaz, że zwykła osoba, która siedzi w domu przed telewizorem, albo obraca się w kieracie praca – dom, może zrobić coś niezwykłego. Nie miałem tam zbyt dużo czasu, by spędzić go samemu ze sobą, bo pracowało się sześć, czasem siedem dni w tygodniu, przez długie lata. Chciałem w końcu pobyć sam ze sobą, odbyć wędrówkę, a przy okazji przekonać się, czy  zwykły człowiek jest w stanie bez szczególnych przygotowań (oprócz kupienia sprzętu) podjąć się takiego wyzwania. To moja pierwsza tak długa wędrówka, nie robiłem takich rzeczy, więc to taki swego rodzaju teścik. Stwierdziłem, że to ostatni moment, żeby spędzić tak długi czas sam na sam, mając za towarzysza tylko naturę i swoje myśli. Wcześniej była pandemia, więc wszystko było zamknięte. A po powrocie do Polski chciałbym ustatkować się, założyć rodzinę, więc wtedy ciężko byłoby wyruszyć w taką podróż. Więc to ostatni dzwonek na podobne przygody.

Mam wyznaczoną w aplikacji trasę, od lewej strony Holandii, od morza, miasta Renesee, do Mielca. Zbaczam jednak z tego kursu, gdy mam w pobliżu jakiś kamping, jeśli widzę coś ciekawego, to zatrzymuję się, robię zdjęcia... 

 Nocleg pod wiatrakiem 

-  Wstaję rano i sprawdzam, gdzie będę spać następnej nocy - śmieje się Dawid. - Teraz już staram się wcześniej dzwonić,  bo dużo razy odesłano mnie z kwitkiem. Ale kilka osób mi pomogło, przyjęli mnie poza godzinami, gdy było już zamknięte, czasem dali się coś napić ciepłego, wysuszyli ciuchy, dostałem też karteczkę z podstawowymi słówkami niemieckimi... A nie zawsze jest gdzie nocować, czasem nie zdąży się dojść do hotelu, kempingu...  Wtedy śpi się tam, gdzie można. Trzeba pokonać strach, bo często śpi się po ciemku, w namiocie, gdzieś w obcym kraju, w obcym lesie, gdzie nie wiesz, kogo i co spotkasz. Spałem  kilka razy w lesie, spontanicznie, ale zazwyczaj na kempingach. 

Raz spałem pod dużym wiatrakiem, nie polecam, bo strasznie hałasuje, do tego cały czas wieje wiatr, namiot mało co nie odleciał... A kiedy indziej znów - w rowie, w którym płynęła rzeczka. A zaczęło się od tego, że była 11 w nocy i nie miałem miejsca do spania. W pobliżu był niewielki cmentarz -  pomyślałem, że mogę rozbić tam namiot, trawa była nisko skoszona, nie było wysokich krzewów, do tego miejsce to było ogrodzone, wokół mnie figury Jezusa, Maryi... Aż tu nagle na cmentarz weszła jakaś para z latarką. Nie wiem, czy to była randka, ale jeśli zabiera się dziewczynę w nocy na cmentarz, to powodzenia – śmieje się Dawid. - W każdym razie poczułem się nieswojo, więc poszedłem do tego rowu i tam spędziłem noc.

Telefon, mycie i jedzenie

 Staram się robić dziennie między 20 a 40 km. Co ok. 10 km staram się robić przerwę, i szukam miejscówek, gdzie mogę coś zjeść. Jeśli znajdę, to tam siadam i jem, a jeśli nie, to mam ze sobą duży plecak – o pojemności 65 litrów. Mieszczę w nim wszystko: jest tam śpiwór, woda, pojemnik na jedzenie. Co jakiś czas idę do sklepu i kupuję dwie bułki czy suchy prowiant, i te rzeczy leżą w plecaku do momentu, gdy serio nie będę miał co zjeść po drodze. To taka awaryjna opcja. Mam też dwie butelki wody, jedna jest do picia, uzupełniam ją w każdym miejscu, gdzie się zatrzymuję. Druga butelka jest przeznaczona na sytuacje awaryjne - jeśli musiałbym zatrzymać się w lesie, albo byłbym w miejscu, w którym nie ma gdzie zjeść. Wykorzystuję tę wodę, żeby ją zagotować, mam garnuszek, zalewam sobie jedzenie, czekam, mieszam i obiad gotowy. Zawsze staram się tę kanapkę mieć przy sobie, jeśli nie będę miał innej opcji, albo zabłądzę. 

Życie na plecach

- Bagaż jest ciężki - przyznaje. - Dawałem go kilku osobom po drodze do poniesienia, bo byli ciekawi. Jednogłośnie stwierdzili, że ma ponad 25 kilo. Są tam rzeczy niezbędne, więc trzymam go zawsze przy stole, staram się kłaść tak, żeby nie był na widoku, żeby nikogo zbytnio nie zainteresował.  W restauracjach siadam przy barze czy w miejscach, gdzie jest obsługa, żeby nie kusić losu. Plecak zawsze zamykam, żeby ktoś, kto chciałby do niego sięgnąć, musiał go rozsupłać, rozsunąć. Jest z tym trochę roboty, więc ktoś by zauważył chętnego na cudzą własność.  Ale portfel, telefon, te najważniejsze rzeczy biorę ze sobą. Więc gdyby coś zginęło, zawsze sobie jakoś poradzę. 

Nie ma, że boli

- Stopy nie wytrzymują tyle, ile by się chciało – przyznaje Dawid.  - Potrzebują odpoczynku, mam też kremy, którymi smaruję nogi. Nie można przesadzać z kilometrami. Kilka razy mi się to zdarzyło i musiałem to "odchorować". Miałem odciski, nogi bolały, ale musiałem iść dalej. Do tej pory zrobiłem dwie jednodniowe przerwy. Musiałem odpocząć - nogi odmawiały posłuszeństwa. Barki i miednica też bolą od dźwigania plecaka. Zmęczone są kolana, stopy i palce... Palce cierpią szczególnie na górzystych terenach. Pięta zaczęła boleć już na początku, porobiły się pęcherze, które staram się na bieżąco smarować i masować, żeby wspomóc gojenie. Spuchły też tylne ścięgna. 

- W butach miałem zwykłą wkładkę, nie pomyślałem, by kupić jakąś specjalistyczną. Dopiero kiedy przeszedłem Holandię, kupiłem miękkie wkładki. Wymieniłem je, ale były za wąskie i zaczęły mnie boleć stopy Stwierdziłem więc, że założę dwie, nową pod spód, oryginalną na górę, i to nawet się sprawdza - ciągnie Dawid. 

Idę, choćby nie wiem co!

- Pytałem kilku osób, czy nie chciałyby mi towarzyszyć, ale odmówiły, bo gdzie znaleźć drugiego takiego "głupka", który idzie tyle kilometrów, z takim ciężarem? - śmieje się Dawid. - Na początku chciałem iść sam. Potem inni doradzali mi, że fajnie byłoby w dwie osoby, bo raźniej, bezpieczniej, ale ostatecznie wybrałem samotną drogę. Czasem mnie kusi, żeby wsiąść do autobusu czy autostopu. Były takie momenty, że wyczekiwałem, czy nie nadjeżdża jakieś auto i planowałem już sobie, że zapytam kierowcy, czy mnie weźmie ze sobą. Jedzie – a ja nic. Ponaglałem sam siebie, żeby zapytać, obiecywałem sobie, że przy następnej okazji już zapytam - ale nigdy się na to nie zdecydowałem.

- Były też momenty, że to ludzie zatrzymywali się i pytali, czy nie potrzebuję jakieś pomocy, podwózki, Mówiłem, że nie, nawet jeśli padał deszcz i było późno. Powiedziałem sobie, że idę na piechotę i nie zrezygnuję, nawet jeśli miałby padać śnieg, grad, nogi by odpadły – to dojdę.

Najgorzej jest, gdy idę ulicą. Jadą co chwila auta, widzę wokoło domy, w których ludzie śpią sobie smacznie w łóżkach, a ja idę w deszczu i myślę sobie, jak dobrze byłoby wsiąść do ciepłego auta i zastanawiam się, czy to w ogóle jest tego wszystkiego warte... Ale warto. Nawet dla samego siebie, Będę mógł opowiedzieć wnukom, że zrobiłem taką rzecz i się nie poddałem!