Dębinę zlokalizowano na terenie leśnictwa Malinie, gdzie młody Szafer przed ponad stu laty rozpoczynał poznawanie dawnej Puszczy Sandomierskiej w okolicach Mielca.
- Będziemy sadzić co najmniej przez dwa najbliższe tygodnie. Zapraszamy wszystkich sympatyków do uczestnictwa w wydarzeniu. Osoby zainteresowane proszę o kontakt. Każdy sadzi indywidualnie z zachowaniem ostrożności koronawirusowej, trzeba zabrać sztychówkę i dobre terenowe buty - przekazuje Nadleśnictwo Mielec.
- Przez weekend udało się nam posadzić ponad sto pięćdziesiąt drzewek. Do posadzenia jeszcze jakieś... dwa tysiące - informują organizatorzy.
Poniżej przypominamy tę świetną postać. Notatka o znanym profesorze znajduje się w Encyklopedii Miasta Mielca autorstwa Józefa Witka.
WŁADYSŁAW SZAFER, urodzony 23 VII 1886 r. w Sosnowcu. Dzieciństwo przeżył w Mielcu, gdzie Szaferowie posiadali własną posesję i dom. Tu również ukończył szkołę ludową męską. Absolwent c.k. Gimnazjum w Rzeszowie, maturę zdał w 1905 r. Studiował na Uniwersytecie w Wiedniu u prof. R. Wettsteina (do 1908 r.). Wtedy to napisał pierwszą pracę naukową o gałęziakach Dandeuracemosa, opublikowana w austriackim wydawnictwie naukowym. Pracę tę ukończył w rodzinnym domu w Mielcu, posługując się mikroskopem wypożyczonym od prof. Wettsteina. Studia kontynuował na Uniwersytecie we Lwowie u prof. M. Raciborskiego (1908-1910), uzyskując dyplom doktora filozofii.
W latach 1910-1912 odbył studia uzupełniające w Wiedniu i Monachium, a w latach 1912-1914 pracował w Wyższej Szkole Lasowej we Lwowie. W I wojnie światowej uczestniczył jako ochotnik w Legionie Wschodnim Józefa Hallera. W listopadzie 1917 r. został zatrudniony na Uniwersytecie Jagiellońskim jako profesor botaniki i dyrektor Ogrodu Botanicznego w Krakowie. W latach 1931-1932 był dziekanem Wydziału Filozoficznego UJ, a w latach 1936-1938 sprawował funkcję rektora UJ.
Doprowadził do znacznego powiększenia powierzchni Ogrodu Botanicznego i założenia „ogrodu roślin leczniczych”, unowocześnienia urządzeń szklarniowych i uporządkowania grup roślinnych. Przyczynił się do rozwoju takich kierunków badań jak m.in.: florystyka i systematyka roślin, geografia roślin i paleobotanika. Inspirował i organizował liczne wyprawy i wycieczki naukowe dla pracowników. Z prac naukowych tego okresu należy wymienić współautorstwo wielotomowej Flory polskiej (od 1919 r.) i klucza Rośliny polskie (1924, 1953) oraz Życie kwiatów (1928).
Był jednym z prekursorów ochrony przyrody. W 1919 r. został wybrany przewodniczącym Państwowej Komisji Ochrony Przyrody i funkcję tę pełnił przez niemal 30 lat. Od 1920 r. redagował periodyk „Ochrona Przyrody”. Także od 1920 r. był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności (PAU). Po zajęciu Krakowa przez Niemców, szczęśliwym zbiegiem okoliczności, uniknął aresztowania profesorów UJ (6 XI 1939 r.) i pełnił funkcję rektora tajnego UJ (1942-1945). Został aresztowany, ale śledztwo nie potwierdziło zarzutów. Ponadto energiczne starania żony i licznych przyjaciół doprowadziły do wypuszczenia go z aresztu. Po wojnie przekazał funkcję rektora prof. T. Lehr-Spławińskiemu i zajął się organizacją m.in. Komitetu Botanicznego PAN i Instytutu Botaniki PAN.
Był też przewodniczącym Państwowej Rady Ochrony Przyrody (do 1949 r.), wiceprezesem PAU i PAN oraz redaktorem czasopism „Ochrona Przyrody” i „Chrońmy Przyrodę Ojczystą”. Bardzo intensywnie pracował naukowo. Opublikował kolejne prace z anatomii, florystyki i geografii roślin, fitosocjologii, paleobotaniki i ochrony przyrody.
Ogółem napisał około 700 pozycji naukowych i popularnonaukowych. Wychował liczne grono naukowców. Zdobył sobie międzynarodowy autorytet i trwałe miejsce w nauce światowej. Został członkiem m.in. Królewskiej Akademii Szkockiej, Duńskiej Królewskiej Akademii Nauk, Niemieckiej Akademii Przyrodników, Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów oraz doktorem h.c. Uniwersytetu Jagiellońskiego i Uniwersytetu Praskiego. Wyróżniony też m.in.: Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą OOP i nagrodą państwową I stopnia.
W 1968 r. odwiedził Mielec i wygłosił odczyt Parki narodowe w Polsce i w świecie. W związku z chorobą coraz mniej angażował się w działalność naukową i podjął próbę przedstawienia swojego życia w książce pt. Wspomnienia przyrodnika (1973), sporo miejsca poświęcając Mielcowi. Oddał ją do druku 14 XI 1970 r. Zmarł 16 XI 1970 r. Spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Jego imieniem nazwano m.in. Instytut Botaniki PAN, ulice w Krakowie i innych miastach, a w Mielcu: Szkołę Podstawową nr 1, Towarzystwo Miłośników Ziemi Mieleckiej, ulicę i osiedle oraz pobliski rezerwat „Buczyna” na Płaskowyżu Kolbuszowskim.