Mielczanie pomagają w Przemyślu: Wszystkie ręce na pokład! [REPORTAŻ]

Przemyśl - miasto z niedźwiedziem w tle. Przez to przygraniczne miasto przetacza się niespotykana od czasów II wojny światowej fala uchodźców; stanowiąca ogromne wyzwanie, zarówno organizacyjne, jak i logistyczne. Od samego początku rozpętanej przez Rosję wojny w Ukrainie, do Przemyśla codziennie trafiają dziesiątki tysięcy osób, głównie z przejść granicznych w Medyce i Korczowej, skąd dowożą ich autobusy oraz pociągi.

- Pomoc na początku organizowana była doraźnie, oddolnie i poniekąd w chaotyczny sposób, nikt z nas nie spodziewał się takiej skali problemu, nikt nie był na to przygotowany – mówi Jacek, pracownik Urzędu Miejskiego w Przemyślu, samorządu stojącego na samym froncie pomocy humanitarnej niesionej uchodźcom.

– W pierwszych dniach udało się to jakoś ogarnąć, jednakże w momencie, gdy każdego dnia przez miasto przechodzi dziesiątki tysięcy ludzi, na chwilę zapanował pewien chaos. Wciąż mamy braki, jeśli chodzi o siły ludzkie, szczególnie w nocy – dodaje.

Nad wszystkim czuwa Wojciech Bakun, prezydent Przemyśla, którego można spotkać pośród wolontariuszy w dzień i w nocy.

- Działamy, ale chcemy pomagać jeszcze bardziej - mówi Bakun. – Pozostając w stałym kontakcie z naszymi miastami partnerskimi, na bieżąco analizujemy ich potrzeby i chcielibyśmy sprostać wszystkim ich potrzebom, tak aby jeszcze tam na miejscu udzielana była pomoc osobom, które z różnych względów nie chcą lub nie mogą opuścić swoich domów.

W tym celu zorganizował zbiórkę pieniędzy, które mają pomóc tym, którzy zostali za polską granicą.

Mielczanie z pomocą

Ewelina Ziomek, wolontariuszka z Mielca pracująca w centrum przy Lwowskiej, mówi: - Trudno nie odczuć emocji, widząc zagubionych, roztrzęsionych, zmarzniętych i przemęczonych wielodniową często podróżą ludzi. Na ich twarzach widać zmęczenie, strach i łzy, a jednocześnie ulgę. Matki z dziećmi, osoby starsze, całe rodziny, niosące ze sobą tylko najpotrzebniejsze rzeczy, często tylko jedną reklamówkę lub torbę podróżną, inni nie mają ze sobą niczego, takie widoki są porażające. Z każdej strony widać smutek, łzy, ale też wdzięczność za okazaną im pomoc, choć warunki w centrum są ciężkie; dosłownie każdy metr pomieszczeń i korytarzy przepełniony jest osobami śpiącymi na posadzkach – dodaje.

- Tak wiele historii usłyszeliśmy, tak wiele łez widzieliśmy, w takich momentach człowiek jest tak naprawdę bezradny. Często było słychać słowa podziękowania, widać szczery uśmiech wdzięczności. Pomoc jest tak bardzo potrzebna, pomoc nie tylko w darach, ale i w ludziach – zmęczeni wolontariusze przyjeżdżający z całej Polski potrzebują wsparcia i zmienników. Oni śpią kilka godzin i nikt się nie skarży, każdy chce pomagać – mówi Ewelina.

Konrad Czekaj, podobnie jak jego koleżanka z pracy, przyjechał do Przemyśla na noc.

- W Przemyślu każda para dodatkowych rąk jest na wagę złota, szczególnie nocą. Wolontariusze potrzebni są na dworcu kolejowym i we wszystkich punktach, w których nocują uchodźcy – mówi.

– Warto wcześniej skontaktować się ze sztabem, aby przyjechać do konkretnie wyznaczonego zadania. Od godziny 22. do 10. rano woziłem kobiety z dziećmi z dworca do miejsc noclegowych, a wyjeżdżającym pomagałem w sprawnym dostaniu się do pociągu czy autobusu. Dla mnie to tylko zarwana noc. Bez żadnych wątpliwości, było warto, ale ciągle potrzeba osób do pracy, dlatego zachęcam wszystkich do włączenia się w pomoc – dodaje Konrad.

Wszystkie ręce na pokład

Patrick, który z niemieckiego Kassel przyjechał wypełnionym po dach lekami i środkami czystości minibusem, mówi: - Widzieliśmy z żoną ogrom tragedii, która dokonuje się w Ukrainie, postanowiliśmy wynająć vana i przyjechać tu do Was, na granicę. To była szybka decyzja, podjęliśmy ją bez wahania; wziąłem urlop w pracy i wyruszyłem w podróż z kumplem. Jestem pod wielkim wrażeniem skali pomocy, jaką Polacy udzielają swoim sąsiadom, cieszę się, że i my możemy pomóc, choćby odrobinę. W takich chwilach, widząc, co tu ma miejsce, czuję, że ta Europa jest w końcu prawdziwie zjednoczona, że tu jest wspólnota – dodaje, z trudem powstrzymując wzruszenie.

Patrick na drodze powrotnej zabiera ze sobą rodzinę z centrum w Medyce, małżeństwo z Odessy z dwójką dzieci i kotem. Nie mają ze sobą prawie żadnego bagażu, jadą do Duisburga, gdzie mieszkają ich krewni. Sam Patrick zamierza wrócić do Przemyśla w następnym tygodniu, by znów przywieźć potrzebne artykuły, zabrać kogoś ze sobą.

Stacja Przemyśl Główny

Karol, mielczanin pracujący w Warszawie, jeździ jednym z busów, które urzędowi miejskiemu w Przemyślu udostępnił Polski Czerwony Krzyż. W ciągu ostatnich godzin wykonał kilkanaście kursów, przewożąc ludzi ze Lwowskiej bądź rozwożąc ich po przemyskich szkołach, które zamieniono na prowizoryczne noclegownie.

- Trudno opisać to, co się dzieje – mówi Karol. – Naprawdę jest nie do uwierzenia, że takie tragedie rozgrywają się zaraz za naszą granicą. Spotkałem ludzi w wieku moich rodziców, którzy zostali zmuszeni do pozostawienia wszystkiego, by uciec przed szaleństwem Putina i rozpętanej przez niego wojny. Przewoziłem osoby z Charkowa, Kijowa, Zaporoża, Dnipro, Odessy i wielu innych miejsc, ludzi, którzy jadą często w nieznane, bez planu ani pewności, gdzie się znajdą, jak sobie poradzą.

– To chwyta za serce i to nie tylko nas. Widziałem np. Duńczyków, którzy po przyjeździe na Lwowską nie byli w stanie uwierzyć w to, czego są świadkami. Dorosłe osoby, które płakały na widok tej przeraźliwej tragedii, to tu, na miejscu. Rozmawiałem z wieloma osobami z zachodu, które były wprost zdruzgotane tym, co się dzieje. Kiedy pomyślę, że te uciekające przed wojną matki z dziećmi to mogliby być moi bliscy czy rodzina, będąc zmuszonymi do ucieczki ze swoich domów, trudno jest powstrzymać łzy – dodaje.

Polska otwarta dla wszystkich

Jeden z policjantów w Medyce zapytany o te wydarzenia podsumowuje je w skrócie: - Co to dużo tłumaczyć, ktoś puścił plotkę, a że kibicom się nudzi, to mamy sensację.

W podobnym tonie wypowiadają się zarówno pracownicy urzędu miejskiego, jak i wolontariusze. Justyna, która wraz ze swoimi przyjaciółmi z Warszawy wzięła tygodniowy urlop, by pomagać w Przemyślu, mówi, że wiadomo o dwóch przypadkach, gdzie faktycznie doszło do zajść. Jak mówi, cała reszta to plotki rozpuszczane w złej woli, a następnie podchwytywane przez mieszkańców czy szukające sensacji media. Polacy (i nie tylko) pomagają wszystkim, a komuś zdaje się zależeć, by w świat poszedł inny przekaz – tłumaczy Justyna. – Niestety, te plotki wystarczyły, by pseudokibice pobili kilka osób bądź skrzykiwali się do "patroli" miasta – dodaje.

Pan Jacek z urzędu miejskiego mówi, że do miasta ściągnięto dodatkowe, duże siły policji, po to, by zadbać o bezpieczeństwo.

– Te incydenty jak na razie się nie powtarzają – mówi – i bardzo dobrze, bo tu u nas nikt nie patrzy, skąd kto jest. Dla mnie nie ma znaczenia, kto ma jaki kolor skóry. Wiem, że na Ukrainie mieszka wiele osób z różnych części świata i wszyscy powinni być traktowani tak samo; uciekają przed wojną, więc ja nikogo nie będę rozliczał, skąd i dlaczego. Wszyscy jesteśmy ludźmi. Trzeba pomagać.