Jak się okazuje, w solance krążącej w miejskich tężniach mogą znajdować się niebezpieczne bakterie i grzyby, które nie tylko nie wspierają zdrowia, ale mogą realnie zagrażać użytkownikom. O ile tężnie w tradycyjnych uzdrowiskach, jak Ciechocinek czy Inowrocław, korzystają z naturalnych źródeł solanki i mają wieloletnie doświadczenie w jej eksploatacji, o tyle nowe, miejskie instalacje często działają w sposób improwizowany – bez regularnych badań, bez odpowiednich procedur i bez stałego nadzoru sanitarnego.
W niektórych przypadkach solanka jest dostarczana na początku sezonu i przez kolejne tygodnie krąży w obiegu zamkniętym – nie zawsze szczelnym. Może być więc narażona na kontakt z czynnikami zewnętrznymi: brudnymi rękami użytkowników, odchodami ptaków czy zwierząt, a nawet wodami opadowymi. Do tego dochodzi fakt, że woda bywa wymieniana zaledwie raz do roku, a dezynfekcja – jeśli w ogóle jest prowadzona – często ogranicza się do jednorazowego użycia lampy UV.
Badania przeprowadzone w jednej z krakowskich tężni ujawniły obecność bakterii. To drobnoustroje potencjalnie chorobotwórcze, które nie powinny występować w wodzie przeznaczonej do inhalacji. Wdychanie aerozolu zawierającego takie patogeny może skutkować poważnymi infekcjami – zarówno układu oddechowego, jak i pokarmowego. Szczególnie narażone są osoby starsze, dzieci oraz wszyscy z obniżoną odpornością.
Co gorsza, w Polsce wciąż nie ma przepisów regulujących jakość solanki używanej w tężniach miejskich. Brakuje norm dotyczących częstotliwości jej badania, procedur dotyczących czyszczenia instalacji, czy wymagań co do jakości mgiełki, którą wdychają użytkownicy. Choć Ministerstwo Zdrowia w swoim rozporządzeniu wskazuje, że w inhalacyjnej solance nie powinno być żadnych bakterii fekalnych, w praktyce nikt nie sprawdza ich obecności w miejskich konstrukcjach.
Pierwsze kroki ku poprawie sytuacji zostały wprawdzie podjęte – w maju 2024 roku inspektorzy sanitarni rozpoczęli ocenę ryzyka związanego z funkcjonowaniem tężni, fontann i kurtyn wodnych. Ale to dopiero początek drogi, a liczba tego typu obiektów stale rośnie.
Pojawia się więc pytanie, czy obecna moda na tężnie miejskie nie przysłania zdroworozsądkowej oceny ich funkcjonowania. Wiele osób spędza przy nich czas, traktując je jako alternatywę dla spaceru w lesie czy pobytu w uzdrowisku. Tymczasem bez odpowiednich badań, bez dezynfekcji i bez standardów, te same tężnie mogą stać się źródłem infekcji zamiast miejscem relaksu.
Oczywiście nie chodzi o całkowite potępienie tej formy miejskiej infrastruktury. Dobrze zaprojektowana, odpowiednio utrzymywana i regularnie kontrolowana tężnia może być wartościowym uzupełnieniem przestrzeni publicznej. Problem w tym, że obecnie zbyt często traktuje się je jak dekoracyjne gadżety – stawia się je tam, gdzie dobrze wyglądają na zdjęciach, a niekoniecznie tam, gdzie mają sens pod względem technicznym i zdrowotnym.
Na razie więc, zanim zatrzymamy się przy kolejnej tężni w miejskim parku, warto zadać sobie pytanie: czy to rzeczywiście bezpieczna przestrzeń, czy tylko modny element małej architektury? Ostatecznie może się okazać, że „relaksująca mgiełka” to tylko pozory.
Komentarze (0)