Wąż Eskulapa jest jednym z największych węży występujących na kontynencie europejskim. Jego naturalny zasięg obejmował niegdyś szersze obszary, jednak z biegiem lat wąż ten zniknął z wielu regionów Polski, a dziś jego obecność ogranicza się głównie do Bieszczadów. Tam, w Bieszczadzkim Parku Narodowym, wąż żyje w rozproszonych populacjach, które wymagają ochrony. Niemniej jednak, w zupełnie innych warunkach – w Wielkiej Brytanii – gatunek ten stał się symbolem nieoczekiwanej adaptacji, ale i wyzwaniem ekologicznym. Jak to możliwe, że wąż Eskulapa, mimo odmiennych warunków, zdołał zadomowić się na Wyspach Brytyjskich, stając się gatunkiem inwazyjnym?
Wąż Eskulapa w Polsce
Wąż Eskulapa to gatunek, którego długość może osiągać nawet 1,6 metra, a w skali Europy odnotowano osobniki mierzące aż 2,25 metra. Choć w Polsce nie jest największym wężem, z racji swojego imponującego rozmiaru zyskuje miano największego węża kraju. Choć potrafi budzić respekt, Eskulap nie stanowi zagrożenia dla człowieka. Jako dusiciel poluje na małe ssaki i ptaki, a jego technika łowów polega na owijaniu się wokół ofiary, by ją udusić. W Polsce wąż Eskulapa zamieszkiwał kiedyś szersze obszary, takie jak dolina Popradu, Gorce, Beskid Sądecki czy Tatry. Z biegiem lat jednak jego zasięg uległ znacznemu zmniejszeniu. Obecnie ten piękny, choć mało liczący się w kontekście populacyjnym, gatunek żyje wyłącznie w Bieszczadach, gdzie jego liczebność szacuje się na niecałe 100 osobników. Przez to wąż Eskulapa jest uznawany za gatunek zagrożony wyginięciem i podlega ścisłej ochronie w Polsce. Ochrona tego gatunku stała się niezbędna, aby zapobiec dalszemu zmniejszaniu się jego liczby oraz zapewnić przetrwanie na tym niewielkim terytorium.
Od adaptacji po zagrożenie
Sytuacja węża Eskulapa na Wyspach Brytyjskich jest równie fascynująca, co nieoczekiwana. Początkowo wydawało się, że surowy klimat Wielkiej Brytanii, nieodpowiadający potrzebom tego ciepłolubnego gada, wykluczy możliwość jego przetrwania. Jednak mimo trudnych warunków wąż zdołał przystosować się do lokalnych specyficznych warunków i zadomowił się na Wyspach. Obecnie tworzy stabilne populacje w Londynie, w okolicach Regents Park, oraz w Colwyn Bay w północnej Walii. Dodatkowo mówi się o trzeciej, słabo zbadanej populacji w Bridgend, na południu Walii. Naukowcy zwracają uwagę, że wąż Eskulapa zdołał przystosować się do specyficznych elementów brytyjskiego krajobrazu. Wykorzystuje sterty drewna, komposty oraz szczeliny w budowlach, by zapewnić sobie odpowiednie schronienie i miejsce do składania jaj. Dzięki stosunkowo ciepłym, nasłonecznionym miejscom, wąż jest w stanie przetrwać tamtejsze zimy, których surowość początkowo wydawała się nie sprzyjać tak ciepłolubnym gatunkom.Mimo że wąż Eskulapa w Wielkiej Brytanii potrafił się zaadaptować, nie brak wątpliwości, co do jego wpływu na tamtejsze środowisko. Brytyjscy ekolodzy ostrzegają, że ten gatunek może stanowić zagrożenie dla lokalnej fauny. Eskulap, ze względu na swój sposób polowania, może konkurować o pokarm oraz siedliska z rodzimymi gatunkami węży, takimi jak żmija zygzakowata. Istnieje ryzyko, że niekontrolowane rozmnażanie się węża Eskulapa może wpłynąć na stabilność lokalnych ekosystemów, a skutki tej rywalizacji z rodzimymi gatunkami mogą być trudne do przewidzenia.
Symbol ochrony i kontrowersji
Obecność węża Eskulapa na Wyspach Brytyjskich stawia przed przyrodnikami szereg wyzwań związanych z inwazyjnością tego gatunku. Z jednej strony w Polsce jest to gatunek wymagający ochrony i zapewnienia odpowiednich warunków do życia, z drugiej zaś, na Wyspach Brytyjskich stał się powodem obaw o przyszłość tamtejszych ekosystemów. Wąż Eskulapa jest przykładem gatunku, który w zależności od miejsca występowania może wywoływać diametralnie różne reakcje. Dla Polaków jest on skarbem przyrodniczym, który wymaga ochrony i troski. Dla Brytyjczyków stał się intruzem, który może zmieniać równowagę w przyrodzie, wprowadzając niepożądane zmiany w tamtejszych ekosystemach.Różne podejścia do węża Eskulapa – od ochrony w Polsce po obawy przed jego inwazyjnością na Wyspach – pokazują, jak ważna jest edukacja i odpowiedzialność w kwestii ochrony dzikiej przyrody. Każdy gatunek, nawet ten, który wydaje się niegroźny, może mieć ogromne znaczenie dla równowagi ekologicznej w danym regionie, a jego obecność może wiązać się zarówno z korzyściami, jak i zagrożeniami.
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.