Warto przeczytać: "Niezwykle osobisty zbiór wierszy autorstwa Tomasza Jastruna oraz jego wyjątkowych rodziców"

Tegoroczna nagroda Nike przyznana Jerzemu Jarniewiczowi za tomik poezji „Mondo cane” pokazała, że wiersze nadal poruszają odbiorców swoją nieoczywistą formą oraz przekazem i stają się coraz popularniejsze wśród młodego pokolenia. Tomasz Jastrun dbając o dziedzictwo i dorobek artystyczny utalentowanych rodziców wydaje osobistą książkę, w której główne role grają poezja i fotografie dopasowane do rodzinnej historii wybitnych twórców.

Wychowałem się w domu poetów. Skrzyp wiecznego pióra i stukot maszyn do pisania stały się muzyką mojego dzieciństwa. Czy wziąłem coś z poetyki rodziców? Po ojcu może pesymizm i pasję społeczną, ale też grozę przemijania. Po mamie pewnie delikatność w lirykach. Są w Albumie liczne liryki, wiersze o dzieciach, w końcu wiersze metafizyczne, pożegnania bliskich. Jak przystało na album rodzinny, w poezję zostały „wklejone” fotografie z moimi komentarzami. Niektóre zdjęcia korespondują z poezją, inne niekoniecznie, ale są częścią rodzinnej autobiografii i zdają się interesujące same w sobie. Stąd np. moje fotografie z Szymborską i z Mrożkiem – mówi Tomasz Jastrun.

Ten ceniony poeta, felietonista i prozaik, oddaje w ręce czytelników najbardziej osobiste dzieło – historię swojej rodziny opowiedzianą przy pomocy formy literackiej, z którą związana była cała trójka – wierszami, które przedstawiają nam dzieje rodziny zaplątanej w polską historię, ale i „poezję” życia. 

Mówi się, że fotografie i wiersze uwieczniają ludzi i zdarzenia. Taka wieczność trwa jednak zwykle tylko chwilę, ta książka próbuje ją nieco wydłużyć. Moi rodzice jako poeci zostali zapomniani, czas jest bezwzględny także dla sztuki. Chciałem, żeby te wiersze i fotografie były świadectwem historii, tej dużej i małej, rodzinnej. I aby rozmawiały nie tylko ze sobą, ale też z czytelnikiem – dodaje autor Albumu Rodzinnego.